Galeria OBOK ZPAF w Warszawie, Związek Polskich Artystów Fotografików i Fotografia Kolekcjonerska zapraszają od 21 września  na wystawę Czasoprzestrzenie Anny Edyty Przybysz.  Wystawę tworzą fotografie ukazujących fantastyczne, nierealne w treści pejzaże, sytuacje, które na pierwszą myśl przywołują twórczość surrealistów, a w szczególności – René Magritte i Salvadora Dalí. Podobnie jak w założeniach manifestu surrealistycznego, autorka zajmuje się badaniem przy pomocy fotografii i możliwości jakie daje współczesna technika obróbki obrazu, własnej wrażliwości, wyobraźni. Poszukuje pewnych prawd o świecie w oparciu o atrybuty jakie daje nam otaczająca nas rzeczywistość,  ale przepuszczone przez pryzmat własnego wnętrza – snów, wspomnień.

Anna Edyta Przybysz (ur. 1978 r.) – absolwentka Wyższej Szkoły Ekologii i Zarządzania w Warszawie (architektura krajobrazu), Akademii Sztuk Wizualnych w Poznaniu (fotografia artystyczna) oraz PWSFTViT w Łodzi. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików (od 2004 r.) oraz UNAC (Union Nationale des Arts Cultureles). 
Fotografią zajmuje się od 1993 roku, główne tematy to człowiek i szeroko rozumiany pejzaż. Ponadto publikuje artykuły z zakresu fotografii oraz tworzy projekty graficzne (okładki, pocztówki, kalendarze, katalogi itp.) Na swoim koncie ma także zrealizowane projekty filmowe i teatralne. W latach 2004-2006 prowadziła warsztaty fotograficzne dla młodzieży algierskiej (w ramach UNAC).

Od autorki:
Czym jest czasoprzestrzeń? Czy zgodnie z teorią Einsteina jest to metafizyczny obszar bytów potencjalnych, który może mieć więcej niż cztery wymiary i w którym to obszarze następuje przemieszczenie aktu poznawalności? Czy też może jest czymś zupełnie innym? A jeśli tak, to czym?

Wydawałoby się że czasoprzestrzeń łatwo wytłumaczyć, że to tylko połączenie słów czas i przestrzeń… Ale czasoprzestrzeń jest bardziej fundamentalna niż sam czas i przestrzeń. Czym jest bowiem przestrzeń? Tym co nas otacza? Ale czy tylko…? Sięgnijmy głębiej – przestrzeń wyrasta poza obszary widziane i wkracza w metafizyczny odbiór rzeczywistości, która ma przecież nieskończenie wiele własności, zmysły ludzkie wspierane przez mózg mierzą tylko nieliczne. Aby odbierać pozostałe nasza percepcja musi zostać poszerzona, gdyż formy postrzegania zmysłowego nie pozwalają w pełni ogarnąć zjawiska zachodzącego w czasoprzestrzeni. I tu wchodzimy w odmienne stany świadomości – marzenia, sny, reminiscencje obrazów i wydarzeń z przeszłości.

Dane empiryczne przechowywane w naszej pamięci zostają zapisane czasem w zaskakującej formie. Niejednokrotnie ulegają całkowitemu przemieszaniu względem siebie i względem czasu w jakim były rejestrowane. Nieskończenie wymiarowym przestrzeniom rzeczywistym odpowiadają bowiem skończenie wymiarowe reprezentacje umysłowe, w oparciu o cechy obiektów, zmienione przez zmysły. Sam czas trwania to wrażenie skomplikowane – percepcja upływu czasu zależy od procesów uwagi, a sam czas jest wewnętrzną cechą obrazu, ściśle powiązaną z jego kolorem, zapachem, odbiorem…

W sytuacjach niekontrolowanych przez umysł, wywołanych przez różnorodne czynniki zewnętrzne bądź wewnętrzne, w pewnym momencie, interwale, pojawia się tunel czasoprzestrzenny. W tym miejscu zatrzymania czasoprzestrzeni jesteśmy całkowicie nastawieni na odbiór, już nie tylko obserwujemy i doświadczamy, nie tylko patrzymy, ale i czujemy…

W tym właśnie miejscu zakrzywienia czasoprzestrzeni zawartość naszego umysłu przechodzi swoisty katharsis. Wszystko co przez lata zbieraliśmy – świadomie bądź nie, ulega przemieszaniu tworząc całkowicie nowe obrazy.

Obrazy będące swoistym remiksem otaczających nas aktualnie miejsc, wyobraźni, snów i naszych reminiscencji. Obrazy całkiem nowe, choć złożone ze znanych nam fragmentów. Obrazy nierzeczywiste, pełne zagrożeń i czającego się “czegoś” rodem z dziecięcego świata lęków i radości, dziecięcej wyobraźni… Ale zarazem obrazy, w których gdzieś jest promyk nadziei, wiary w to co lepsze…

Cała przestrzeń kosmiczna w której żyjemy jest pełna zakrzywień czasoprzestrzeni, tuneli w których czekają na każdego inne obrazy… To właśnie jest czasoprzestrzeń. Wszystko to tkwi gdzieś tu – w nas samych.

Galeria OBOK ZPAF
Pl. Zamkowy 8, Warszawa
21 wrz 2011 – 14 paź 2011