Miejskie Centrum Kultury w Ostrowcu Świętokrzyskim oraz autorzy zapraszają na wernisaż XIII Dorocznej Wystawy Fotoklubu Galeria MCK dnia 8 kwietnia (sobota) 2017 roku o godz.18:00 do Galerii Fotografii MCK, Al. 3 Maja 6.

Szczęśliwa Trzynastka.
Co roku, a w tym już po raz trzynasty, ostrowiecki Fotoklub MCK karnie przystępuje do podsumowania swojej rocznej działalności. Założony i prowadzony, organizacyjnie i merytorycznie, przez znakomitego fotografika, Andrzeja Ładę, grupuje tych, których pociąga nie tylko samo fotografowanie: także systematyczne, twórcze penetrowanie przestrzeni wokół siebie, „wyłuskiwanie” z niej fotograficznych tematów i problemów, definiowanie ich kadrem i indywidualnym spojrzeniem. Ta metoda pracy niewątpliwie została przejęta od Andrzeja Łady, niezwykle pracowitego i aktywnego twórcy Fotoklubu – a jej efekty składają się na dorobki artystyczne poszczególnych członków, oraz na wyraz ich kolejnych, zbiorowych prezentacji, z których najważniejszymi są wystawy doroczne. Fotoklub jest konglomeratem różnych osobowości, różne są też kręgi ich zainteresowań i twórcze temperamenty. Ta różnorodność przekłada się na bogactwo wystawy w wątki tematyczne, sposoby interpretacji przestrzeni, rozmaitość kadrów i ich komponowania. Wszystkie one składają się na panoramę tego, co najbardziej interesujące, skupiające uwagę – ale także ukazują pewnego rodzaju tendencję, trend w dążeniu do wyrażania siebie – w przeciwieństwie do chęci obiektywnego pokazywania rzeczywistości. Trudno tu zagłębiać się w przestrzeń psychologicznych rozważań i doszukiwać się przyczyn tej tendencji. Może rzeczywistość stała się zbyt nudna, a może zbyt trudna, czy skomplikowana? A może tylko pokazując jej starannie wybrane aspekty, fragmentując ją i mocno kadrując, bardziej można zbliżyć się do jej istoty… Faktem jest, że większość uczestników wystawy skupia się na poszukiwaniu jej abstrakcyjno-estetycznych walorów, bardziej odsłaniających ich własne poczucie piękna czy twórcze indywidualności, niż starając się ukazać w obiektywny sposób współczesną codzienność. Ta, jeżeli przyciągnęła już uwagę któregoś fotografa – to swoją świąteczną czy wakacyjną barwnością, orientalnością i kulturową odmiennością, spotykaną w czasie wakacyjnych podróży, surowością rysów twarzy, wyrzeźbionych przez życie i czas.
Największym obszarem inspiracji wydaje się być tu materia miasta: fragmenty zabudowy, ulic, jego industrialna tkanka infrastruktury przemysłu, komunikacji, nowoczesna architektura. Ale także spatynowane ściany, struktury murów, podziały architektoniczne, wyrafinowana uroda efektów destrukcji, gry światła i cienia, subtelnych efektów kolorystycznych. Stają się one elementami kompozycji o charakterze abstrakcyjnym – które, podszyte świadomością realizmu fotografii nabierają podwójnego znaczenia: kreacji artystycznej i dokumentacji. Przy czym ich dokumentalny wymiar ma wyraz dość symboliczny – niewiele przekazuje z konkretu informacji. Celem tych prac jest bowiem określenie własnej osobowości twórczej: poczucia proporcji, rytmu, wyczucia kolorów, a także umiejętności uporządkowanego kadrowania, posługiwania się fotograficznymi środkami wyrazu, kreowania obrazu światłem i świadomością „decydującego momentu”. Wśród tych prac odnajdują się te, których podstawą są ostre, mocne podziały i rytmy, oraz te kształtowane kolorem, miękkością rozproszonego światła i gradacji cienia. Te bardziej ekspresyjne – jak i te kontemplacyjne, oparte na równowadze kompozycji i ograniczeniu środków wyrazu. Wszystkie cechuje jedno: dążenie do zdefiniowania piękna, wypreparowania jego okruchów z nieestetycznej niejednokrotnie całości, ocalenia ich przed przemijaniem i przeoczeniem.
Dążenie do ukazania piękna cechuje także fotografów krajobrazu. Poszukują go w rozległych przestrzeniach, kształtowanych światłem zmiękczonym przez warstwy powietrza, w charakterystycznych ukształtowaniach terenu i zadrzewienia, lustrzanych odbiciach wód, górach i morzu, graficzności zimy, barwności jesieni, zielonej bujności wiosny i lata. Ale także w nastroju chwili, w jej niepowtarzalności, spowodowanej również własnymi reakcjami i emocjami. Niektórzy poszukują „swoich” obrazów w dalekich regionach różnych stron świata, inni „polują” na nie w rodzimych plenerach, pokazanych w niecodzienny, często zaskakujący sposób. Jeszcze inni w naturze, w jej strukturach: kamieni, sfalowanej wody, kory drzew, poszukują skojarzeń z czymś konkretnym lub przeciwnie – fantastycznym.
Słowo „polowanie” szczególnie trafnie pasuje do wyposażonych w teleobiektywy fotografów przyrody, których cierpliwość, szybkość i celność nagradzana jest wspaniałymi ujęciami barwnych ptaków i zwierząt, w ich naturalnym, często trudno dostępnym środowisku, zajętych swymi własnymi, zwierzęcymi i ptasimi sprawami. Atrakcyjność tych zdjęć wzbogaca także element poznawczy: można dowiedzieć się więcej o płochliwych mieszkańcach lasów, łąk i niedostępnych bagien, zachwycić się ich nieoswojonym pięknem.
W obszarze wystawy znajdują się też dzieła, których głównym tematem jest człowiek. To wyjątkowo nielicznie reprezentowane prace reportażowe: ze scenami ulicznymi, także z podróży do innych kraju, lub pełnymi ekspresji migawkami z koncertów. Wśród portretów są te wykreowane, wystudiowane aż do granic sztuczności, ale także portrety napotkanych zwykłych ludzi, z historią życia zapisaną na skórze przez czas.  Najmniej przypadkowe z nich to akty, lub bardziej złożone kompozycje z kobiecymi aktami. W nich również podkreślany jest aspekt estetyczny: nagie kobiece ciało jest tu rodzajem dekoracji, rekwizytu: bardziej eksponowany jest jego kształt, uroda, niż naturalnie z nim powiązany wątek egzystencjalny.  Niektóre eksponują wzmożony erotyzm, niektóre mocną ekspresję, jeszcze inne niepokojący tajemniczością symbolizm. Ten ostatni także osiągany jest poprzez układ drobnych przedmiotów w delikatnych martwych naturach.
Dla części artystów rzeczywiste motywy są tylko punktem wyjścia do indywidualnych przekształceń. Jedni używają w tym celu możliwości jakie daje medium fotograficzne: poruszeń obrazu, jego rozmycia ruchem, nieostrością, doborem obiektywów i filtrów, inni posługują się komputerowymi programami graficznymi. Zawsze rezultatem jest wyrażający ich osobowość obraz.
Formułując te refleksje o XIII Dorocznej Wystawie Fotoklubu MCK w Ostrowcu Świętokrzyskim celowo pominęłam wymienianie nazwisk autorów poszczególnych kategorii prac: nie tyle z niechęci do ich „szufladkowania”; raczej z szacunku do publiczności, która nie tylko na wystawie – także w tym obszernym katalogu, zawierającym wszystkie pokazane na niej prace, ma możliwość własnej oceny i sklasyfikowania poszczególnych zdjęć. Do których kontemplacji serdecznie zachęcam – tak jak i do docenienia talentów i trudu artystów, jak i ogromu poświęconych im pracy i czasu Andrzeja Łady – twórcy i kuratora tego znakomicie prowadzonego Fotoklubu.
        Stanisława Zacharko-Łagowska

Lista Uczestników XIII wystawy Dorocznej – 2017:
1. Waldemar Baka
2. Adam Białowąs
3. Magdalena Buława
4. Michał Czarnecki
5. Stanisław Dulny
6. Stanisław Dunin-Borkowski
7. Artur Dziwirek ZPAF
8. Grzegorz Gałęzia ZPAF
9. Ewa Gawlik
10. Grzegorz Górnisiewicz
11. Magdalena Grabiec
12. Marcin Gruszka
13. Paweł Jabłczyk
14. Dominika Jakubowska
15. Max Kania ZPAF
16. Hubert Kochański
17. Andrzej Kosikowski
18. Katarzyna Kwiatkowska
19. Tomasz Lenart
20. Andrzej Łada ZPAF
21. Justyna Gentile Łada ZPAF
22. Cezary Łutowicz ZPAF
23. Robert Nadratowski
24. Rafał Nowak
25. Aldona Partyka
26. Paweł Pierściński ZPAF
(członek honorowy Fotoklubu Galeria MCK)
27. Mirosław Radomski
28. Wojciech Różalski
29. Sergiusz Sachno ZPAF
30. Kamila Sammler ZPAF
31. Grzegorz Sideł
32. Jerzy Soiński
33. Maciej Strąpoć
34. Jan Szczepański
35. Joanna Szymczuch
36. Zbigniew Trysiński
37. Magdalena Wolff
38. Jarosław Wójcik
39. Wiktor Zajączkowski

Fotoklub Galeria MCK przy Miejskim Centrum Kultury
istnieje od 21 stycznia 2003 roku.

opracował: Szarack